Page 13 - DIVYA BHASKAR 032522
P. 13
Friday, March 25, 2022 | 13
...તો øવનભર પ�તાવુ ન પડ �
�
�
�
ે
ૂ
�
�
બહ દરની નહી, ૭૦-૮૦ વષ પહલાની આ વાત હશ. એક હતો લવø. બધા �મથી તન ે
ે
ે
ં
ુ
ે
ે
ે
‘લિવયો’ કહીન બોલાવ. િસલાઈકામ કરનાર આ યવાન પોતાની કળા-કારીગરીથી ગામમા �
બધાન િદલ øતી લીધ હત. લિવયો �મરલાયક થતા તના લ�ન થયા. પહલથી લિવયો
�
�
�
ુ
�
ે
ુ
ુ
ે
�
�
ં
�
ે
ે
ે
ં
ે
ે
ં
�રગણાનો રિસયો. ‘�રગ�’ નામ પડ� અન લિવયાના મોઢામા પાણી છટ! ત વાર-વાર તની નવી
ુ
આવલી પ�નીને કહતો : ‘તારા હાથ ભરલા �રગણાન શાક ખાવ છ.’ એકવાર લિવયો દકાન ે
�
�
ુ
�
�
ે
ે
ે
ં
ુ
�
�
�
�
ં
�
�
�
�
સચો ચલાવતો હતો �યા હરખા પટલ આ�યા : ‘લિવયા, ý તારા માટ હ વાડીના તાý �રગણા �
�
ે
ં
�
�
ે
ે
�
ે
�
ુ
લા�યો છ.’ અન લિવયાન તલપ ýગી! એ તરત �રગણા લઈન ઘર દો�ો, પ�નીને ક� : ‘આજ ે
ે
ુ
�
ુ
�
બાર વાગે આવ �યારે �રગણાન શાક તયાર રાખજ.’ એટલ કહતા તો લિવયો પ�નીની વાત
�
�
�
ુ
ં
�
ૈ
�
�
�
�
�
સાભ�યા વગર જ નીકળી ગયો. બપોર જમવા ટા� થય. �રગણાના સપના ýતો-ýતો લિવયો
ં
ુ
ે
ં
�
ે
�
ં
�
�
ં
ે
�
ં
ઘર આ�યો. પણ ભાણામા �રગણા ýયા નહી. પ�ની કહ : ‘તમ �રગણા લા�યા ત પહલા દાળ
ે
�
�
ે
�
ુ
ં
�
ે
�
�
ુ
પલાળી દીધી’તી. એટલ થય ક �રગણા કાલ કરશ.’ �યા તો લિવયો તાડ�યો, િનદ�ષ પ�નીને
�
�
ે
�
�
ુ
�
�
�
�
ન બોલવાના વણ માયા : ‘આના કરતા તો ત કવામા કદીન મરી કમ ન ગઈ...’ થાળી ઉછાળી,
ે
ે
�
મોઢ બગાડી, લિવયો જતો ર�ો. મનોમન જમ-તમ બબડતો લિવયો દકાન આ�યો. હø તો
ુ
ે
ે
�
�
ે
�
�
ુ
�
�
સચ બઠો ન બઠો �યા તો કોઈક દોડત આ�ય : ‘લિવયા તારી પ�નીએ તો કવામા ઝપલા�ય છ...’
�
ુ
�
ે
ે
�
ુ
�
ે
ે
�
સમાચાર સાભળી હબતાઈ ગયલો લિવયો દો�ો તો ખરો, પણ આખર ન થવાન થઈ ગય.
�
ુ
ુ
�
�
�
ુ
ે
ે
લિવયાએ બય રીત બગા� - કઠોર વાણીથી અન અયો�ય વતનથી. ý તણ ૨૪ કલાક રાહ
ે
ે
�
ે
ýઈ હોત તો તન આખી િજદગી પ�તાવાન ન રહત!
�
�
ે
�
ુ
ે
ે
�
���વ�પ �મખ�વામી મહારાજ ઘણી વાર આ ��ટાત આપતા. આપણ પણ થોડ � �
ુ
ુ
ે
ુ
�
�
�
તપાસવા જવ તો ખર. �યાક મારા પ�રવારજનો સાથનો મારો સબધ આવો તો નથી ન?
ે
ે
�
�
�
રોજબરોજના મારા સાહિજક વાણી-વતન, મારા �વજનોન પીડાદાયક તો નથી બનતા ન?
ે
ે
�
�
ે
હ ઘરમા આવ અન ઘરના સ�યોન મન આનદ થવાન બદલ ‘ભય’ તો સવાર નથી થઈ
ે
ે
�
ે
�
�
ુ
જતો ન? મારી માગણીઓ, માર ‘હ તો આમ જ કરીશ’ એવ જ�ી વલણ ઘરમા �
ે
�
ુ
�
�
�
�
ુ
ુ
�
�
અશાિતજનક તો નથી બની ર� ન? ે
�
ુ
ં
�
ુ
ં
�
ુ
‘બીýના ભલામા આપ� ભલ; બીýના સખમા આપ� સખ’ એ જ
ે
ુ
ે
ે
જમની øવનભાવના રહી છ - જમણ øવનભર કોઈન દભ�યા નથી એવા �મખ �રણા
ે
ુ
�
ે
�
ે
ુ
�
ૂ
િવરલ સત પરમ પ�ય �મખ�વામી મહારાજના øવનન ýતા આપણન ે
ે
વાણી-વતન �યવહાર િવષયક સદર �રણા મળ એવી છ. � પ�રમલ
�
�
�
ુ
સન ૧૯૮૫મા લડન મકામ બી.એ.પી.એસ. �વાિમનારાયણ સ�થા
�
�
ે
ુ
�
�ારા ‘ક�ચરલ ફ�ટીવલ ઑફ ઈ��ડયા’ન અયોજન થય હત. આકષક
�
ુ
�
ુ
�
ુ
�
�
�
‘�વાિમનારાયણ નગર’મા� ભ�ય ભારતની ઓળખ આપતા કાય�મો રોજ-રોજ
��જ �ýન આ�ય પમાડતા હતા. આ ઉ�સવ િનિમ� �મખ�વામી મહારાજ પણ
ુ
�
ે
ે
ે
ે
ે
ુ
�
ે
ે
ે
લડનમા જ રોકાયલા અન �તાપિસહ પરમાર નામક યવક તઓન પોતાની ગાડીમા બસાડીન ે
�
�
�
ે
ઉતારથી ઉ�સવ�થળ લઈ જવાની સવા કરતા હતા.
ે
�
તારીખ 1-8-1985ના રોજ �મખ�વામી મહારાજ ભોજન લવા િબરા�યા �યારે િન�ય�મ
ે
ુ
ં
ે
ુ
ે
ે
મજબ હ�રભ�તો પણ તઓ સાથ જમવા બઠા. પણ તમા �તાપિસહ દખાયા નહી. તથી
ે
ે
ે
�
�
ં
�
ે
ુ
ુ
ે
�
ુ
�
�મખ�વામીøએ તઓન ફોન કરા�યો: ‘બાપ! તમારી રાહ ý� છ. જમવાન અહી રા�યુ �
ે
�
ે
છ, તમ આવો પછી સાથ જમીએ.’
બપોર 12:40 વા�ય આ ફોન કયા પછી તઓએ 2:40 વા�યા સધી રાહ ýઈ! છતા �યારે
ે
ે
�
�
ુ
ે
�
ે
�
�
�
ુ
�તાપિસહ ન આ�યા અન ફરી ફોન કરા�યો �યારે �તાપિસહ ક� : ‘બાપા! આજ હ મોડો
�
ે
�
ે
�
�
�
પરવારીશ એમ લાગ છ. માટ આપ જમી લો!’ �તાપિસહની આ િવનતી સાભ�યા બાદ જ
�
�
ુ
ુ
�મખ�વામી મહારાજ ભોજન આરો�ય!!!
�
ે
ે
ુ
ુ
�
આમ ýવા જઈએ તો �યા �મખ�વામી મહારાજ - લાખોના ગર અન િવશાળ સ�થાના
�
ુ
�
ે
ે
�
ે
�
�મખ; અન �યા એમની સ�થામા સવા કરતા એક �વયસવક! છતા જન કારણ એમન ે
�
ે
ુ
ે
ે
�
ુ
ે
�
જમવામા બ કલાક મોડ થય ત �વયસવકન તઓએ કોઈ વણ તો ન માયા પણ તમન પોતાના
�
ે
�
�
ે
ે
�
ે
�
ે
ે
ે
ે
ે
�
ુ
ે
ે
ýણીન કવી �મસભાળ લીધી! આપણા મખથી સરલા �મના બ બોલ: ‘તમારી રાહ ý�
ે
�
ે
�
�
ે
ે
�
�
�
ે
ે
છ...’ એ સાભળનારને કવા લાગણીશીલ કરી દ?! આપણ કોઈક માટ રાહ ýઈન, બ કલાક
ુ
ે
�
ે
�
સધી ન જમીએ એ વતન સામવાળી �ય��તન કવી વશ કરી દ?!
ે
ં
વધ નહી તો કાઈ નહી પણ આપણા પ�રવારજનો સાથે તો આવા �મભયા વાણી-વાતન
�
ુ
ં
�
ે
�
ુ
ે
�
ુ
�
ુ
�
ુ
�
ે
રાખીએ! આપણા �વજનન માટ થોડ સહન કરવ પડ� તો ખશીથી કરીએ! �મખ�વામી �મખ�વામી મહારાજના જ�મ �તા��ી પવ� તમના
�
�
�
ુ
�
�
ુ
મહારાજ કહ છ : ‘બોલવામા સયમ આવી ýય તો અડધ કામ થઈ ýય. માટ વાણી સધારવી,
�
�
ે
ે
�
ે
બોલવામા શાિત રાખવી. નમી જવુ. સામ ગરમ થાય તો આપણ નરમ થવ. વાણીદોષન લીધ ે øવનમાથી øવન ��ક�ની �રણા આપતા લખ -
ુ
�
�
�
�
ે
ે
મોટા ઝઘડા થઈ ýય છ.’
�
ુ
ે
�
ે
ૂ
�
વાણી વ�ા િસવાય ક વતન વ�યા િસવાય આપણ �યારય øવી નથી શકવાના; તો ચાલો “�મખ �રણા પ�રમલ” �ણી હઠળ અચક માણીય ે
ે
�
�
ે
ે
�
ે
�
ુ
ે
ે
�
આજ આપણન થયેલા આ િવિશ�ટ ‘�મખદશન’ન આધાર; ‘કોઈ કહ �યારે નમી જઈન’
ે
ે
ે
ે
�
�
�
ે
ે
�
વાણીમા અન ‘સામ ગરમ થાય �યારે આપણ નરમ થઈન’ વતનમા �મન ઘટક ઉમરી દઈએ.
ે
ુ
ે
ે
ે
ુ
�મખ�વામીના પગલ-પગલ આપણા પ�રવારન કકાસ-ઝઘડાથી મ�ત અન �મ-આનદથી
�
ુ
ે
�
ે
ુ
ુ
ે
ય�ત કરી દઈએ... જથી આપણ પણ ‘લિવયા’ની જમ øવનભર પ�તાવ ન પડ�.
�
ે
ે
�
વદકીિતદાસ �વા�ી
ે
બી.એ.પી.એસ. �વાિમનારાયણ સ�થા
�
